Nigdy bym się nie spodziewał, że w takim romansie przygodowym jak „Piękna Anielica” zostanie pokazana taka rzeź.
Pijany dwór bawi się w najlepsze w oberży „Czerwona Maska”. Wino się leje, a stoły przewracają. Tylko karczmarz załamuje ręce już obliczając straty. Wnet jeden z dworaków dostrzega stojącego z boku nastoletniego chłopca. Tak dla hecy zaciąga go w pijacki tumult i rozkłada na stole. Śliskie oczy brata króla Francji groźnie świdrują z żądzy, lepkie ręce już obłapiają ofiarę. Pokusa jest silna. Taka zdobycz to nie lada gratka dla XVII-wiecznego zboczeńca. Chłopak jest przerażony. Znikąd pomocy. Toż to koszmar jak w „Oskarżonych” Kaplana. Kilkunastu dorosłych chłopa mają go w pułapce. A to dopiero początek „uciech”. Ogień tak wesoło strzela w kominku. Czemu by chłopka nie nadziać na ruszt? Ostatni sprawiedliwy nie zdąża zatrzymać szaleńca. Chłopak, przekłuty tępym prętem, spogląda martwym wzrokiem.
Trzeba i niemałej odwagi, a również i sprytu, by przemycić taki obrazek zdegenerowania do filmu o, mimo wszystko, dawnej słodkiej Francji.